Ik ben Fatma en ik ben 11 jaar. Ik heb de ziekte van Von Willebrand. Bij de ziekte van Von Willebrand is er iets met het stollen van je bloed. Dat gaat bij ons niet zo gemakkelijk. Het is een erfelijke ziekte. Het zit in mijn familie.
Als je een wondje hebt, komt er meestal snel een korstje op. Dat is fijn, want daardoor stopt het bloeden. Maar bij mij is dat niet zo. Bij mij duurt het langer voor het bloeden stopt. Had je eens moeten zien bij mijn opa in Marokko! De tandarts had bij hem een kies getrokken. We waren toen net op vakantie bij mijn opa en oma. Toen heeft de wond van de kies een hele tijd gebloed. Was hij nou maar teruggegaan naar de tandarts. Dan had die misschien ontdekt dat het door de ziekte van Von Willebrand kwam. Maar nee hoor, opa was eigenwijs. ‘Een man kan toch wel tegen een druppeltje bloed!’, lachte hij. Ondertussen was hij wel veel bloed kwijt geraakt en voelde zich erg slap.
Weet je trouwens hoe ze de ziekte van Von Willebrand in onze familie ontdekt hebben? Door mij. Nou ja, door mijn dokter. Ik had vaak bloedneuzen. En als ik me een beetje stootte, had ik meteen een blauwe plek. Niet normaal joh! De dokter vertrouwde het niet. Daarom heeft hij mijn bloed laten onderzoeken. Toen bleek dat al die dingen door de ziekte van Von Willebrand kwamen. Daarna heeft bijna de hele familie een test gedaan voor deze ziekte. En ook mijn familie in Marokko. Daar kwam uit dat mijn moeder, opa en een aantal andere familieleden het ook hebben. Dus de klachten van mijn opa kwamen door de ziekte van Von Willebrand.